چرا در قسمت آخر زیارت عاشورا، خداوند را بر این مصائب بزرگ حمد و شکر می‌کنیم؟
هم با توجه به تاریخ و هم با تعمق در مفاهیم بلند زیارت عاشورا، علت این حمد و شکر به خوبی مشخص می‌گردد.
زیارت عاشورا یک تفاوت اساسی با دیگر زیارات معصومین (ع) مثل زیارت جامعه کبیره و ... دارد. در زیارات دیگر، زائر بیشتر از مقامات و کرامات امام (ع) می‌گوید، اما در زیارت عاشورا بیشتر «اعلام مواضع» خود را می‌نماید و اذعان می‌دارد که نه تنها مانند آنان که مسبب یا عامل پیدایش فاجعه‌‌ی عاشورا بودند نیست، بلکه با بصیرت کامل در موضع حق که همان موضع امامت و ولایت است ایستاده است.
درک مصیبت نشستن امثال معاویه و یزید بر جایگاه پیامبر اکرم (ص) و بر مسند خلافت بر مسلمین، درک مصیبت فتنه‌ای که سبب می‌شود مسلمانان امام خود را به نام دفاع از اسلام بکشند، درک مصیبت فرحناکی غاصبین و قاتلین و اتباع آنها به کشتن اولاد رسول خدا (ص) و معصومین (ع)، همان درکی است که اگر مسلمانان ساده‌اندیش و ظاهربین آن دوران داشتند، چنین مصیبت‌هایی پیش نمی‌آمد. لذا زائر امام حسین علیه‌السلام با بیان فرازهای زیارت عاشورا، اذعان دارد که به این درک رسیده است و این خود جای حمد و شکر بی‌نهایت دارد.
از سوی دیگر، توفیق معرفت امام، توفیق زیارت امام، توفیق تبعیت از امام و به ویژه درک مصیبت از دست دادن امام و پر شدن دل از محبت امام و غم امام، همه توفیقات بسیار بزرگی است که نصیب هر کسی نمی‌شود. لذا حمد و شکر دارد.
کسی که به این مقام و توفیق رسیده است که با معرفت و درک مصیبت و درک وظیفه در مقابل حضرت امام حسین علیه‌السلام ایستاده است و از ایشان می‌خواهد تا دعا کنند خداوند متعال به او نیز توفیق خونخواهی با همراهی «امامٍ هدی ظاهر ناطق بالحق منکم» را رزق نماید و اجر کسانی را که درک عظمت مصیبت را نموده‌اند عطا فرماید (و بالشأن الذی لکم عنده ان یعطینی بمصابی بکم ...)، باید خداوند منان را بر این توفیقات حمد و شکر نماید. و در یک جمله آن که چنین زیارت و ملاقات با معرفت، اخلاص و عزم و اراده برای تداوم راه، حمد و شکر لازم دارد. یعنی قدر این نعمت را می‌دانیم و آن را پاس خواهیم داشت.
