معنای این که می‌گویند: «زیارت ائمه علیهم‌السلام باید قلبی باشد» چیست؟

قبل از پاسخ باید به این مهم توجه شود که اخیراً بسیار شنیده شده که برخی با به کارگیری بهانه‌هایی چون «زیارت باید قلبی باشد» - «زیارت عاشورا سنگین است» و ...،‌ مردم را از آنها پرهیز می‌دهند! حتی متأسفانه در میان مذهبی‌ها دیده و شنیده شده که می‌گویند: ذکر «لا إله الا الله» نگویید که مشکل‌ساز می‌شود و یا زیارت عاشورا نخوانید که بسیار سنگین است و یا زیارت نروید و زیارتنامه نخوانید، چرا باید قلبی باشد؟!». دقت شود که اینها همه ترفندهای شیطان‌پرستان است که عده‌ای عوام نیز باور می‌کنند.

اما پاسخ: نه تنها زیارت ائمه علیهم‌السلام، بلکه هر اظهار و اعلامی باید قلبی باشد و از لفظ به تنهای کاری بر نمی‌آید. به عنوان مثال: انسان در روز میلیون‌ها نفر را در خیابان‌ها می‌بیند، اما نامش را ملاقات یا زیارت نمی‌گذارد، چون قصد دیدن آنها را نکرده است و اصلاً نمی‌فهمد که چه کسانی را دیده است. اما یک موقع قصد می‌کند به دیدار کسی برود. لذا به محض این که کسی قصد دیدار یا زیارت می‌کند، نیت او قلبی می‌شود. و این مطلب خاص یا معضلی نیست که به آن بهانه بگویند: شما زیارت نرو یا زیارتنامه نخوان، چون باید قلبی باشد و تو چنین و چنانی. اینها همه القائات شیطانی و دستاویزهای منافق‌صفتان است.

یا به عنوان مثال: ما در فرهنگ خود عادت به تعارفاتی داریم که ممکن است با خواست قلبی ما مطابقت نداشته باشد. مثلاً دوستی به در خانه‌ی ما آمده و ما مرتب به او می‌گوییم: «بفرما داخل، اگر نیایی ناراحت می‌شوم» در حالی که در قلب خود می‌دانیم که اگر بیاید مزاحمت ایجاد می‌شود.

پس هر اظهار و اعلامی، به ویژه در زیارت باید قلبی باشد. یعنی وقتی سلام می‌دهد، واقعاً سلام بدهد و یا وقتی از دشمنان آنان اعلام برائت می‌کند، واقعاً محبت آنها را در دل نداشته باشد. که معمولاً همین‌طور هم هست.